100720151111

Ik zit er echt helemaal doorheen. Het liefste dat ik wil, is sterven.

Ik lig op mijn bed te wachten op het volgende onderzoek, of anders op de volgende dienst, of te wachten totdat ik meot koken of te wachten op totdat het tijd is om te eten, sporten gaat niet, ik val de hele tijd in slaap, en ik ben ongelooflijk moe. Zowel psychisch als lichamelijk. Well: happy twentieth birthday, little love! Het is niet anders dan op mijn zevende.

'Spaar je energie op voor wanneer je naar college toegaat.'

Mijn lieve vriendin, ik weet dat je me hierom gaat haten, maar toch. Here she comes, een soortgenootje:

'Hey, ik was je niet vergeten maar ik zou eigenlijk tot zeven uur werken gisteren en daarna wilde ik dus nog een berichtje sturen, maar uiteindelijk was ik pas om half twaalf thuis. En die nacht ervoor had ik heel slecht geslapen en daardoor wilde ik niet meer op mn mobiel gisteravond dus vandaar. Want vaak slaap ik door het licht van computers en mobieltjes nog slechter. En ik was net helemaal gestopt met de quetiapine en ik wilde weten of ik gisteren daardoor slecht sliep of dat het door dat blauwe licht kwam. Jij bent trouwens op dit moment de enige die ik nog een beetje wil vertellen hoe het écht gaat. Vanaf nu zeg ik overal en tegen iedereen dat het goed gaat. Ik ben er helemaal klaar mee. Delen zou zogenaamd opluchten en fijn zijn, maar bij mij zorgt het alleen maar voor problemen. Ik haat mezelf zo. Ik had me gisteren niet zo moeten laten gaan. Niemand hoeft meer te weten hoe het gaat. Ik word er ook gewoon moe van. Maar goed, wat een super idee om samen op vakantie te gaan! Doen we!'

Geen namen? Check.

100720151111